บทที่ 1

โรแนนก้าวไปมาในห้องบรรทม ความเย็นเยียบของพื้นหินใต้รองเท้าช่วยเหนี่ยวรั้งสติขณะที่ความคิดของเขาวิ่งวนอยู่ในหัว ความรู้สึกกัดกร่อนในช่องท้องนั้นอยู่กับเขามาหลายวันแล้ว มันเป็นความรู้สึกที่กัดลึกยิ่งกว่าความหิวหรือความกระหาย เป็นความรู้สึกหนักอึ้งที่เพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ โดยที่เขาเองก็อธิบายไม่ได้ และบัดนี้ ยังมีความรู้สึกคลื่นไส้ปั่นป่วนในท้อง ความวิงเวียน และความรู้สึกเจ็บแปลบประหลาดที่หน้าอก... ทั้งหมดนั้นก่อตัวขึ้นภายในตัวเขาอย่างไม่หยุดหย่อน

เขาไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน ไม่เคยเลยแม้แต่ครั้งที่ร่างกายถูกทดสอบในสนามรบหรือถูกผลักดันจนถึงขีดสุดในการฝึกฝน แต่ครั้งนี้... ครั้งนี้มันแตกต่างออกไป ร่างกายของเขากำลังทรยศเขา

ตอนแรกเขาคิดว่าเป็นไข้ อาจเป็นพิษจากการต่อสู้ครั้งล่าสุดที่ยังตกค้างอยู่ใต้ผิวหนัง หรืออาจเป็นความอ่อนล้าจากแรงกดดันไม่สิ้นสุดที่ต้องเป็นผู้นำ ที่ต้องสวมมงกุฎซึ่งเขาไม่เคยต้องการ แต่สัญญาณต่างๆ เริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ จนไม่อาจปฏิเสธได้ อุณหภูมิร่างกายของเขาขึ้นๆ ลงๆ และอารมณ์ก็แปรปรวนอย่างรุนแรงโดยไม่มีสาเหตุที่แน่ชัด และแล้ว... แล้วความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้ก็ปรากฏ

ลมหายใจของเขาสะดุดเมื่อคลี่จดหมายจากหมอหลวงของเขาออกอ่าน ลายมือบรรจงของนางสะกดคำที่เขาหวาดกลัวออกมา

‘ตั้งครรภ์’

เขาขยำกระดาษในมือ โทสะพลุ่งพล่านไปทั่วสรรพางค์กาย ร้อนแรงยิ่งกว่าไข้ที่เขากำลังต่อสู้ นี่มันเป็นไปไม่ได้ มันต้องไม่ใช่ เขาคืออัลฟ่า หรืออย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่เขาเคยคิดมาตลอด แข็งแกร่ง มีอำนาจเหนือกว่า เกิดมาเพื่อเป็นผู้นำและผู้พิชิต ไม่ใช่ภาชนะสำหรับสืบพันธุ์ เขาเป็นถึงเจ้าชาย... สายเลือดของเขาบริสุทธิ์

แต่ความจริงก็อยู่ตรงนั้น กัดกินเขาดุจสัตว์ป่า สัญญาณต่างๆ ความหนักอึ้งในกาย อาการที่ชัดเจนซึ่งไม่ว่าเขาจะปฏิเสธความจริงมากเพียงใดก็ไม่อาจลบล้างได้

เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร ในหัวของเขาย้อนนึกไปถึงคืนนั้น ค่ำคืนที่น่าสาปแช่งคืนนั้น ความเร่าร้อนที่แผดเผากลืนกินเขา ฟีโรโมน... ของเขา... ที่ฟุ้งกระจายในอากาศ ดึงดูดให้ดิมิทรีเข้ามาใกล้ หัวใจของโรแนนเต้นระรัวในอกขณะที่ภาพฉายชัดในความคิด ริมฝีปากของแวมไพร์ตนนั้นบนลำคอ เขี้ยวแหลมคมที่ฝากรอยลงบนผิวเนื้ออ่อนไหว ร่างกายของมัน... ที่รุกรานไม่หยุดหย่อน เขาที่เป็นถึงอัลฟ่า จะสูญเสียการควบคุมไปเช่นนั้นได้อย่างไร แล้วดิมิทรีถูกดึงดูดเข้าหาเขาด้วยสัญชาตญาณดิบเช่นนั้นได้อย่างไร

ค่ำคืนนั้นไม่ควรจะมีความหมายใดๆ การแต่งงานของพวกเขาเป็นเพียงพันธมิตรทางการเมือง เป็นแค่เกมแห่งการเอาชีวิตรอด ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น

แต่ดิมิทรี... ดิมิทรี... กลับฮุบเหยื่อสินะ แวมไพร์ตนนั้นหยิ่งผยองเกินไปเสมอ มั่นใจในพลังของตนเองเกินไป เป็นดิมิทรีหรือที่ชักใยเขาในคืนนั้น หรือเป็นตัวโรแนนเอง เป็นฟีโรโมนของเขาเองที่เป็นกุญแจไขไปสู่ความผิดพลาดอันน่าชิงชังนี้

โรแนนกำหมัดแน่น ความโกรธเกรี้ยวลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง เด็กคนนั้น มันคุ้มค่าแล้วหรือ คุ้มแล้วหรือที่จะนำชีวิตหนึ่งมาสู่โลกใบนี้ สู่การแต่งงานเพื่อผลประโยชน์ สู่...ความบ้าคลั่งนี้

เขาเกลียดมัน เขาเกลียดความสิ้นไร้หนทางของทั้งหมดนี้ เกลียดความจริงที่ว่าร่างกายของเขาทรยศเขา เกลียดที่เขาต้องมาพัวพันอยู่กับสิ่งที่ควบคุมไม่ได้ สิ่งที่ไม่ได้อยู่ในแผนการของเขาเลย

แต่เหนือสิ่งอื่นใด เขาเกลียดที่ดิมิทรี... แวมไพร์ตนนั้น... กลับเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องทั้งหมดนี้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

ความคิดที่จะบอกมัน... ไม่ เขาจะไม่บอก ยังไม่ใช่ตอนนี้ เขายังทำไม่ได้